Als een rode lap op een stier werkt die streng in het gelid staande lichtgevende lange lijs. Ik zou er werkelijk àlles voor over hebben om hem voor eens en voor altijd het zwijgen op te leggen. Maar zijn ijzeren wil laat zich niet zo één, twee, drie ombuigen.
Welke stakker koopt nu voor de tweede keer een huis met een straatlantaarn voor de deur? En kent vervolgens alle muffe, droefgeestige winkels met gordijnen van de stad op zijn duimpje. Blindelings vind ik er de weg naar die zogenaamd verduisterende gordijnen. Vloekend en tierend eiste ik een keer mijn geld terug, omdat die loodzware lappen stof niet eens deden waarvoor ze gemaakt zijn. Bij die bewuste winkel durf ik bijna niet meer naar binnen. ‘Oh, daar heb je dat mallotige mens weer’, hoorde ik ze laatst achter mijn rug fluisteren.
Uit balorigheid over mijn slaapkamer met gratis verlichting typte ik een zoekopdracht op internet: lantaarnpaal verdelgen. Ik schoot rechtop in mijn stoel. Warempel, daar stond het vet gedrukt: hondenpies velt lantaarns. Daar is hij, de perfecte sluipmoordenaar: een hond! Peenut werd zijn naam. Op mijn netvlies verscheen een volmaakt gericht parmantig sijpelend straaltje.
Hoe lang zal het duren, vroeg ik me af, voor hij eindelijk omdondert? Ik groef verder op internet en vond zowaar het antwoord. Het staatsenergiebedrijf van Kroatië beweert stellig dat de eeuwige lichtbrenger binnen een paar jaar het loodje legt door de hondenzeik. Voor de zekerheid spitte ik nog even door. Het was té mooi om waar te zijn. Hé, zowaar een hele dure beleidsnotitie van de gemeente Rheden. Al worstelend door de lange lap tekst verdween mijn euforische stemming als sneeuw voor de zon. Verf en een speciale beschermlaag vertragen de werking van de urine en schroeven de levensduur op naar veertig jaar. Veertig jaar! Tegen die tijd ben ik vast weer verhuisd of zelf onder de zoden.
Mijn strijd tegen die oerdegelijke grijze kwelgeest is kansloos verloren. Maar de lichtvervuiling in Nederland, daar leg ik me absoluut niet bij neer! En daarin sta ik gelukkig niet alleen. Het is één van de meest geuite klachten in ons land. Bij deze roep ik op tot grootscheepse actie. Niet een boom planten ter compensatie van de CO2-emissie, maar een paaltje wippen voor het milieu. Het kan makkelijk, ze staan op nauwelijks een millimeter afstand van elkaar. Alsof we met zijn allen nachtblind zijn.
